٥٧١ـ عَنْ كُرَيْبٍ: أَنَّ أُمَّ الْفَضْلِ بِنْتَ الْحَارِثِ بَعَثَتْهُ إِلَى مُعَاوِيَةَ (رضي الله عنه) بِالشَّامِ، قَالَ: فَقَدِمْتُ الشَّامَ فَقَضَيْتُ حَاجَتَهَا، وَاسْتُهِلَّ عَلَيَّ رَمَضَانُ وَأَنَا بِالشَّامِ، فَرَأَيْتُ الْهِلَالَ لَيْلَةَ الْجُمُعَةِ، ثُمَّ قَدِمْتُ الْمَدِينَةَ فِي آخِرِ الشَّهْرِ، فَسَأَلَنِي عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَبَّاسٍ رَضِي اللَّهُ عَنْهُمَا، ثُمَّ ذَكَرَ الْهِلَالَ فَقَالَ: مَتَى رَأَيْتُمُ الْهِلَالَ؟ فَقُلْتُ: رَأَيْنَاهُ لَيْلَةَ الْجُمُعَةِ. فَقَالَ: أَنْتَ رَأَيْتَهُ؟ فَقُلْتُ: نَعَمْ، وَرَآهُ النَّاسُ، وَصَامُوا وَصَامَ مُعَاوِيَةُ. فَقَالَ: لَكِنَّا رَأَيْنَاهُ لَيْلَةَ السَّبْتِ، فَلَا نَزَالُ نَصُومُ حَتَّى نُكْمِلَ ثَلَاثِينَ، أَوْ نَرَاهُ. فَقُلْتُ: أَوَ لَا تَكْتَفِي بِرُؤْيَةِ مُعَاوِيَةَ وَصِيَامِهِ؟ فَقَالَ: لَا، هَكَذَا أَمَرَنَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله عليه وسلم). وَشَكَّ يَحْيَى بْنُ يَحْيَى فِي (نَكْتَفِي) أَوْ (تَكْتَفِي).

(كریب) له‌لایه‌ن (ام الفضل بنت حارث)ه‌وه‌ ڕه‌وانه‌ كراوه‌ بۆلای (معاویه‌) (خوای لێ ڕازی بێت) له‌شام، ئه‌ویش ده‌ڵێ: گه‌یشتمه‌ شام و كاره‌كه‌یم ئه‌نجامدا.. ڕه‌مه‌زان هات و من له‌ شام بووم.. شه‌وی جومعه‌ مانگم بینی پاشان له‌ كۆتایی مانگدا گه‌ڕامه‌وه‌ بۆ مه‌دینه‌، (عبدالله ی كوڕی عباس) باسی مانگی كردو لێی پرسیم: كه‌ی مانگتان بینی؟ وتم: شه‌وی جومعه‌ بینیمان، وتی: تۆ خۆت بینیت؟ وتم: به‌ڵێ، خه‌ڵكیش بینیان، هه‌مووشیان به‌ڕۆژوو بوون، (معاویه‌)ش به‌ڕۆژو بوو.. وتی: به‌ڵام ئێمه‌ شه‌وی شه‌ممه‌ بینیمان، به‌رده‌وامیش به‌ڕۆژو ده‌بین هه‌تا سییه‌كه‌ ته‌واو ده‌كه‌ین، یان مانگ ده‌بینین، منیش وتم: باشه‌ بینینی معاویه‌و ڕۆژو گرتنی به‌س نییه‌؟ وتی: نه‌خێر پێغه‌مبه‌ر (صلی الله عليه وسلم) ئاوا فه‌رمانی پێداوین.

له‌دوعای خێر بێ به‌ شمان نه‌ كه‌ن