بابه‌ت: ئایه‌تێك وای له بێباوه‌ڕێك كرد باوه‌ڕبهێنێت
یه‌كێك له گه‌وره بێباوه‌ڕه‌كان له ئه‌ڵمانیا بڕیاریدا لێكۆڵینه‌وه له‌باره‌ی قورئانه‌وه بكات بۆ ئه‌وه‌ی هه‌ڵه‌ی زانستیی تێدا بدۆزێته‌وه‌و له ڕێیانه‌وه هێرش بكاته سه‌ر موسڵمانان و به‌م هۆیه‌شه‌وه له‌دین وه‌ریانبگێڕێت، به‌ڵام ویستی خوای گه‌وره وابوو كه خه‌ونێك ببینێت، له خه‌ویدا بینی كه خه‌ریكه نوقم ده‌بێت له‌و چركه‌ساته‌ی نزیكی خنكانی بوو هاواری كرد: یا الله!! به‌ترسه‌وه خه‌به‌ری بووه‌و و ده‌یگوت چۆن ده‌بێت دانبنێم به هه‌بوونی الله دا له كاتێكدا من بێباوه‌ڕم!! به‌ڵام قورئانی كرده‌وه‌و ویستی خوا وابوو چاوی كه‌وته سه‌ر ئه‌و ئایه‌ته‌ی تێیدا خوای گه‌وره ده‌فه‌رموێت:
(وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ)
(كاتێك له ده‌ریادا تووشی ناخۆشی و ته‌نگانه‌ده‌بن، هه‌رچی په‌رستراو هه‌یه له‌بیروهۆشتاندا نامێنێت، جگه هاناو هاوار هه‌ر بۆ زاتی خوا، تا ڕزگاریان بكات) [الإسرا‌ء: 67]
ئه‌نجا گوتی: سوێند به خوا ئه‌م وته‌یه ناكرێت له مرۆڤه‌وه‌بێت، به‌ڵكو ئه‌مه وته‌ی خوای مرۆڤه بۆیه ده‌ڵێم:
(أشهد ألا إله إلا الله وأن محمداً رسول الله)!
رَبَّنَا إِنَّنَا آَمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ
